De kantine

Food. <3

en irritante eersteklassers.

Jasper kwam de kantine binnen van de school waar hij op zat, waar hij zich voordeed als iemand van 17. Hij bewoog zich sierlijk, op een mannelijke manier, naar de rij voor het eten. Mensen gingen voor hem aan de kant, waardoor hij redelijk snel aan zijn prakkie kwam. Niet dat hij van plan was iets er van te eten. Hij liep naar de tafel waar hij altijd zat, en smeet zijn dienblad erop. Zelf ging hij op een van de plastic stoelen zitten.

Verstandig was het niet om hier telkens te komen, maar wat moest ze anders de hele dag doen? Alice had echt geen zin om de hele dag niks te doen. Tekenen kon ze, maar dag in dag uit tekenen was ook niet alles. Het was soms irritant om de hele dag de geur van mensenbloed om je heen te hebben, maar het was beter dan niks. Met sierlijke passen, alsof ze zweefde, liep Alice de kantine in en ging ze zitten aan een tafel.

Cedric liep de kantine binnen. Een hoop gemompel was te horen. De irritante gedachtes van een paar meisjes kwamen al meteen zijn hoofd binnen. Zonder erbij na te denken nam hij plaats langs Alice, wat hij eigenlijk niet eens door had.

Jasper zag Alice binnen komen. Ze was net zo sierlijk als hem, net zo wit als hem, haar ogen deden het zelfde als de zijne, en ze rook niet naar mens. Kortom, ze was het zelfde als Jasper, alleen dan in vrouwelijke vorm. Vampier. Jasper volgde haar bewegingen zonder te staren. Hij keek naar haar zonder geobserdeerd te lijken zoals de jongens aan de andere tafel. Jasper speelde wat met zijn eten, en smeet het weer terug op het dienblad.

Alice glimlachte even toen Cedric langs haar kwam zitten, ervoor zorgend dat er een windvlaag van het mensenbloed haar neus binnendrong. Handig. "Ook al niks beters te doen?" grinnikte ze toen, waarna haar blik even viel op Jasper verderop, maar daarna weer op Cedric.

Jasper zag Alice met Cedric praten. Hij stond op, en gooide alles van zijn dienblad in de prullenbak. Hij liep langzaam richting Alice en Cedric. Tussen twee passen hield hij vaak een fractie van een seconden in, om te kijken hoe ze zouden reageren. Jaspers gezicht stond strak, alsof hij pijn leed. He did.

Cedric knikte. "De stilte is soms ondragelijk. Maar al dat gekakel van die wichten hier is even erg," gromde hij terwijl hij daarna even lief glimlachte. (je weet wel als hij binnenloopt <33) Wat is James toch een hottie. Ik haat haar, dom mens dat ze is. Jezus, wat een kleuter... Cedric volgde de gedachtes van de mensen met zijn ogen. Allemaal van die onzekere mensen, die stik jaloers waren.

Alice zuchtte even. 'Ik kan me niet voorstellen dat die dingen om ons heen slimme gedachtes hebben,' zei ze toen. Daarna keek ze naar Jasper, die aan kwam lopen. Op een nogal.. rare manier. What was wrong? Hij liep alsof hij elk moment afgeslacht kon worden, or whatsoever. Mhhh..

(danny doet niet aan school. hij is toch superman! nee oke.)

Danny zat eigenlijk haast nooit in de kantine. Dit keer wel, omdat zijn vrienden er zaten.

Hij schoof langzaam bij het tweetal aan tafel."Hallo." hij knikte naar Cedric en Alice. Hij fronsde even en keek om zich heen, langzaam. Hij draaide zijn hoofd snel weer bij, en trok een wenkbrauw op."Ze zijn allemaal zo paniekerig over het bal."

(sorry, was nogal kort.)

Danny keek naar 'het groepje' die altijd bij elkaar zaten. Ze hadden iets vreemds, allemaal. Ze praatten wel met elkaar, maar contact met anderen leken ze haast wel te vermijden.

Cedric keek Jasper even aan. Mompelde iets wat op 'hoi' leek en knikte toen naar Alice. "Is het ook niet," zei hij terwijl hij de kantine nog eens bekeek.

'Hi!' zei Alice blij toen Jasper bij hen was komen zitten. 'Is er iets?" vroeg ze toen, terugdenkend aan hoe hij aan was komen lopen. 'Zelf misschien ook een beetje paniekerig over het bal?' grinnikte ze. Alsof het bal iets speciaals zou worden. Ze kon zelf veel beter feesten organiseren!

(jullie zijn alledrie vampire's?)

Danny stond op, liep langs het tafeltje waar Alice, Cedric en Jasper zaten, en liep naar die kantinemevrouw geval ding. Hij nam een appel en een flesje cola, en liep weer terug. Hij besloot toch maar naar buiten te gaan, groette zijn vrienden en liep naar buiten. De zon scheen vandaag niet, zoals al lange tijd. Het zag er allemaal somber uit.

(ik ga, doeei!)

"Heel paniekerig - ik zou niet weten hoe ik mijn weet ik niet hoeveelste bal zou moeten doorkomen," fluisterde hij op gedempte toon toen een jongen - Daniel? Daniek? Danny? - langs liep. Hij keek Alice aan. Daarna keek hij naar buiten. Hij hoopte op storm - misschien konden ze dan een potje gaan baseballen.

'Vampires never change,' zei Alice, waarna ze nonchalant haar schouders ophaalde. De geur van het mensenbloed werd steeds sterker, maar zolang ze rustig probeerde te blijven lukte het waarschijnlijk om niks geks uit te halen. Het was licht. Ze mocht nu absoluut niks verkeerds doen. Niet zoiets. Teveel getuigen ook.

Jasper moest dat beamen, en hij knikte. Hij fronsde toen een groepje meisjes van de andere kant van de kantine naar Cedric wezen. Een glimlach speelde om zijn mond, en hij keek geamuseerd toe.

(( Psssssst, hij heet Cedric! ))

Voetje voor voetje stapte Elisabeth Mattews de kantine binnen. Een onsmakelijke geur van door elkaar geperst eten vloog haar neus binnen. Als een automatische reflex deed ze haar hand voor haar mond en neus. Langzaam liep ze naar voren terwijl ze alle mensen in zich op nam. Helemaal vooraan bij het eten had je de rugbiërs. Grote sterke jongens, die denken dat ze heel wat zijn, die met hun rugbi én eten gooiden. De ronde meisjes die hun gevoelens weg eten. De andere meisjes die niets eten. De kunstfreaks. Persoonlijk vond ze die het smerigst. Een jongen was bezig van zijn buurman een kunstwerk te maken doormiddel van worst op zijn gezicht te plakken terwijl hij achterover hing zodat het er niet vanaf viel. Elisabeth huiverde en keek snel verder. Daarnaast zaten de 'normale' gasten. Scholieren van ongeveer vijftien jaar die enigsins normaal zijn. Niet met hun eten gooien of knoeien maar het gewoon opeten. Zoals het hoord. Het waren levensgenieters. Maar hoe kan je van je leven genieten als je weet dat je toch dood gaat? Ze snapte het niet. Helemaal achterin bij het raam zaten dezelfde als altijd. Haar soort. Vampiers. Langzaam liep ze erop af nadat ze wat eten had gepakt. Ze ging zitten en zakte weg..

Alice knikte even kort ter begroeting van Elisabeth en keek daarna het raam uit, de buitenplaats op. Het regende nog steeds en er was geen zonnestraaltje te bekennen. Perfect. Toch was het beter om binnen te zitten, buiten staan met dit weer zou haar nogal.. verdacht maken. En ze moest zo onopvallend mogelijk blijven. Voor zover dat kon met een lijkwitte huid.

"Is er storm opkomst?" informeerde Jasper bij Alice. Bij wie kon hij het beter doen? Het weer kon niet veranderen door iemands beslissingen. Hij knikte beleefd naar Elisabeth en zat statig op zijn plastic stoel. Hij keek even opzij, richtte toen zijn blik weer op Alice, en keek haar geïntresseerd aan.

Danny voelde de regen langs zijn gezicht stromen, en liep maar weer naar binnen. Het was kille regen, normaal was het niet zo koud. Het had haast sneeuw kunnen zijn. Merkwaardig. Hij ging vlakbij het 'groepje' zitten, en probeerde te horen wat ze zeggen. Onopvallend, natuurlijk. Hij keek niet richting hen, zat alleen met z'n ene zij richting hen. Oke, dit voelde eigenlijk best vreemd. Alsof hij, net als vroeger, soldaatje speelde met zijn vriendjes en spion was. Okee, stom vergelijk. Hij stond weer op, en ging door de kantine lopen. Lekker levenloos. Zo voelde hij zich dan ook, als hij zowat verplicht was om in de kantine te zitten.

Mandy pakte een dienblad en liet af en toe wat opscheppen. Ze glimlachte eventjes en koos een tafeltje ergens achterin. Ze liet haar ogen over de personen die aan andere tafels zaten glijden. Ze stopte even bij de tafel waar Cedric aan zat. Hij had iets magisch in zijn ogen. Haar blik bleef strak en ze slikte.

Danny keek naar Mandy, en toen weer naar het 'groepje', en toen weer naar Mandy. Zouden ze haar 'toelaten' in hun groepje? Hmm, ik denk van niet. Die mensen waren raar, wat zou zo'n meisje trouwens met ze moeten?